از شوخی گذشته مدت زمان زندگی خورشید آن قدر است که ما نگران تمام شدن انرژی خورشید نباشیم . برای ما انسان ها چه فرق می کند که زمان اتمام انرژی خورشید میلیون ها سال یا میلیاردها سال دیگر باشد؟

می دانید که دایناسورها بیش از صد میلیون سال زندگی کردند و با توجه به تکامل بشر و باورداشتن سرنوشت خورشید و پیشرفت علم در مورد رابطه ستارگان و نسل نجومی ، به نظر می رسد حتی این زمان غیر قابل تصور و طولانی نیز نگران کننده باشد و انسان را به فکر وا می دارد . 

خورشید از میلیاردها میلیاردها میلیاردها تن ذره تشکیل شده است. تمام این ذرات نیروی گرانشی زیادی را ایجاد می کنند تا حالت درونی ستاره خورشید ثابت نگه داشته شود.

ستارگان از قدرت ذوب استفاده می کنند تا درآسمان باقی بمانند. در مرکز خورشید ، جایی که خرد و له شدن اجرام به اوج خود می رسد ، هسته های هیدروژن به طور مکرر به هم فشرده می شوند (حالت ذوب ) و به شکل هلیم در می آیند. در این فرایند ذوب انرژی اندکی آزاد می شود. انرژی آزاد شده به سمت سطح خورشید می رود و طی فرایندی لایه بیرونی خورشید را گرم می کند و این گرما باعث می شود ستاره خورشید  نیروی درونی گرانشی خود را خنثی کند .

                                           گاز هلیوم                                                                       گاز هیدروژن

تا وقتی که عکس العمل ذوب هیدروژن وجود داشته باشد ، خورشید در برابر نیروی گرانشی ایمن خواهد بود و نور و گرما را برای کره آبی رنگ ما به ارمغان خواهد آورد.

مشکل این جاست که سوخت هیدروژن برای همیشه باقی نمی ماند و طبق محاسبات پنج میلیارد سال دیگر دوام می آورد. هیدروژن در مرکز خورشید به هلیوم تبدیل می شود و این به معنی تحلیل رفتن و تمام شدن هیدروژن است. دانشمندان و ستاره شناسان نگران این امر طبیعی هستند. بدون هیدروژن خورشید باید راهی برای آزاد کردن انرژی خود و جنگیدن با نیروی گرانشی پیدا کند.

نبود هیدروژن و در نهایت تلاش خورشید برای آزاد کردن انرژ ی و جنگ با نیروی گرانشی ، منجر به تغییر اساسی آن می شود. هسته منقبض می شود و لایه بیرونی متورم می گردد و در نهایت خورشید پف می کند تا تمام سیارات را ببلعد که زمین نیز یکی از آنهاست . حتی اگر زمین در حالت عادی خود باقی بماند ، خورشید پف کرده باعث سوزاندن هر موجود زنده روی سطح زمین می گردد.